vrijdag 2 juni 2017

Omega Seamaster Day Date (kaliber 388.0848)

Dit jaar houd ik de knip wat meer op de portefeuille, maar dat wil niet zeggen dat er regelmatig een nieuw horloge de weg naar mijn pols vindt. Ik doe mijn aankopen nu enkel wat zorgvuldiger en minder impulsief. Omwille van deze reden richt ik me momenteel meer op de vintage markt. Je vindt er namelijk enkele topstukken voor relatief weinig geld terwijl de horloges in kwestie er nog vrij goed uitzien. En vintage horloges zijn bovendien gewoon nog steeds erg mooi. Ik heb een voorliefde voor dress watches en horloges uit de jaren zeventig of vroeger zijn nu eenmaal een stuk kleiner dan het gemiddelde exemplaar van nu. 

Na de positieve ervaring met de King Seiko viel mijn oog de laatste weken vooral op vintage stukken van Omega. Waar vintage horloges van Rolex nog altijd een vermogen kosten, wisselen de exemplaren van Omega voor een veel bescheidenere prijs van eigenaar. De Speedmasters zijn nog redelijk duur omwille van status die het toegedicht krijgt door de horlogegemeenschap, maar Seamasters kan je al vanaf circa vijfhonderd euro op de kop tikken. Bij mij viel de keuze op een Seamaster Day Date uit 1979. Ik vond dit exemplaar op Chrono24. Er waren goedkopere stukken beschikbaar, maar dit stuk komt van een handelaar die de moeite nam om alles uitgebreid te beschrijven en tonen. Dit geeft me toch net wat meer vertrouwen dan goedkopere Seamasters uit pakweg India, landen die een reputatie hebben om frankenhorloges te verkopen (horloges die zijn samengesteld uit verscheidene andere horloges). 

Sense and simplicity
Het horloge dat ik heb aangeschaft is een Seamaster Day Date met kaliber 388.0848 en dat is toch beetje een vreemde eend in de bijt van deze collectie. Seamasters zijn in principe de tool watches van Omega, maar dat kan je van dit exemplaar helemaal niet zeggen. Het heeft integendeel alle kenmerken van een klassieke dress watch: het heeft een geringe diameter van 35 mm, beschikt over een klassieke tonneauvorm voor de kost en is uitgerust met een mooi gebold glas van Hexalite. Als klap op de vuurpijl is dit specifiek horloge de naam Seamaster amper waardig aangezien het slechts tot 30 meter waterdicht is. Douchen of zwemmen zal ik met dit horloge dus absoluut nooit doen.



Wanneer ik het pakketje uitpakte, viel meteen op dat dit horloge nog in vrij goede staat verkeert. Aangezien het 38 jaar oud is, is het evident dat er gebruikssporen zijn zoals een krasje op het glas of het patroon op de wijzerplaat dat gestaag vervaagt. Ondanks alles toont dit horloge zich  jonger. Het heeft namelijk een botoxkuur ondergaan in de vorm van een gepolijste kast die er redelijk nieuw uitziet. Sporen van patina beginnen zich langzaam te vormen, maar dan moet je al een vrij uitgebreide studieronde doen van de wijzerplaat. Had men me verteld dat dit exemplaar twintig jaar jonger is, ik had het meteen geloofd. 

Charmeur
De wijzerplaat was 38 jaar geleden voorzien van een zilveren kleur met een verticaal gelijnd patroon maar vadertje tijd heeft de kleur doen vervagen naar een koperen kleur en je moet over een geoefend oog beschikken om de verticale lijnen van de wijzerplaat terug te vinden. Een Engels spreekwoord luidt dat schoonheid in het oog zit van de kijker en dat geldt eveneens voor dit horloge. Lichtinval kan het uiterlijk van de wijzerplaat namelijk drastisch veranderen. Wanneer het horloge baadt in zonlicht beschikt de wijzerplaat over een zilverachtige, grijze kleur, maar eens uit het licht verandert de kleur plots naar een koperen kleur. Het Hexalite glas van de Seamaster is nog boller dan mijn Orient ER24001B en dit zal allicht ook een grote impact hebben op de kleurvorming van de wijzerplaat. In het licht zijn de verticale lijnen vanzelfsprekend gemakkelijker om waar te nemen.



De charme van een vintage Omega is dat het Omega logo niet gegraveerd is zoals bij moderne Omega's, maar fysiek is aangebracht met een minuscuul versierinkje bovenaan op de wijzerplaat. Onderaan staat 'Seamaster' vermeld als collectie met daaronder nog de aanduiding van 'Automatic'. Eenvoud siert. De wijzers waren voorzien van het radioactieve radium dat dienst deed als Superluminova avant la lettre. Ik moet echter niet vrezen voor een gemuteerde linkerpols want de werking van het 88ste element uit de tabel van Mendeljev is gestopt. De stokvormige wijzers (zogenaamde baton hands) zijn iets groter dan de rest van de indices en dat maakt het horloge extra gemakkelijk om af te lezen. De indices zelf beschikken over een zwarte kleur en zijn aan de zijkanten omringd met een koperachtig 3D-reliëf. Dit effect vertoont zich helaas enkel voor de lens van een fototoestel want de indices zijn te klein om dit effect met het blote oog fatsoenlijk waar te nemen. 

Kostenbesparing
Dit horloge stamt uit een tijd dat de Zwitserse horlogeindustrie was ondergedompeld in de quartz-crisis toen Seiko de regels van het spel helemaal overhoop gooide door de introductie van goedkopere en preciezere quartz-horloges. Omega's antwoord hierop was het introduceren van goedkopere movements. Deze Seamaster is voorzien van een 1020-movement met 17 juwelen. Hoewel dit movement absoluut geen laagvlieger is, is het niet van dezelfde bouwstandaarden voorzien als movements voor of na het tijdperk van de quartz-crisis. Goedkopere materialen werden gebruikt voor dit movement zoals bijvoorbeeld nylon. Dit tast de precisie van het binnenwerk echter niet aan. Ik heb het horloge getimed en het verliest gemiddeld zo'n vijftien à twintig seconden per dag wat vrij goed is voor een horloge van 38 jaar oud. Mijn Orients verliezen meer tijd dan dit.



Toch ben ik niet honderd procent tevreden van dit movement. Het binnenwerk drijft namelijk op een nogal eigenaardige manier de dag aan. Je doet dit door de kroon uit te trekken naar de allerlaatste positie waar men het uur wijzigt. Wanneer je het uur terugdraait, verandert automatisch ook de dag. Het binnenwerk blijft vrolijk doortikken als je dit doet, maar wanneer je het uur naar voren draait, stopt het ineens wel. Toch wel een beetje gecompliceerd allemaal... Ondanks de kostenbesparing tikt het horloge aan de gangbare 28800 tikken per uur. De snelheid werd dus met andere woorden niet gereduceerd om de onderdelen van het binnenwerk te sparen, iets wat Seiko bijvoorbeeld wel deed in die tijd. De gangreserve bedraagt ongeveer 42 uur wat min of meer overeenkomt met de industriestandaard van vandaag. Dus zelfs als de Zwitsers aan kostenbesparingen doen, doen ze dat nog altijd in stijl. 

Polijstwerk
De diameter van het horloge is slechts 35 mm en dat is bijvoorbeeld één mm minder dan de King Seiko uit mijn collectie. Toch draagt dit horloge een stuk groter en dat is toe te schrijven aan de bijzondere vorm van de kast. De kast zelf heeft een tonneauvorm wat weer een primeur is voor mijn collectie. Tonneau is het Frans voor ton en de kast benadert deze tonvorm vrij goed. De wijzerplaat is volledig rond waardoor je een groot contrast krijgt van een perfect ronde vorm van de wijzerplaat op een tonneaukast. Dit effect wordt dan nog eens extra versterkt door het gebolde glas. Dit resulteert in driehoekige, afglijdende randen boven- en onderaan op de kast. Het uiterlijk van dit horloge is tegelijk simpel en opvallend. Het lijkt een tegengesteldheid, maar niet bij deze Omega.



In de verkoopsadvertentie van dit horloge wordt bevestigd dat de kast een poetsbeurt heeft ondergaan in de vorm van polijstwerk. De kast ziet er nieuwer uit dan de wijzerplaat en dat is dankzij deze polijstbeurt. Anderzijds is het resultaat van dit opknapwerk ook wel gemakkelijk op te merken. Met name in de randen boven- en onderaan merk je de lijnen op die de overblijfsels zijn van dit polijstwerk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het niet echt opvalt en de kast ziet er wel degelijk nieuwer uit. Wat mij betreft is de opknapbeurt geslaagd, al kan ik me voorstellen dat puristen een appelflauwte krijgen als ze dit resultaat zien. 

Zoals een Rolex
Eén van de redenen waarom ik dit specifiek exemplaar op de kop heb getikt is dat alle onderdelen origineel zijn. In de vintage markt kan je gemakkelijk koopjes vinden, maar je moet evenzeer oppassen voor horloges die voorzien zijn van andere onderdelen maar wel als origineel worden aangeprezen en verkocht. Dit exemplaar is zelfs voorzien van de originele armband wat voor een vintage horloge echt wel uitzonderlijk is. Ik vermoed dat de armband ook gepolijst is geweest, want de armband en gesp blinken behoorlijk hard. Het doet alleszins niet vermoeden dat het 38 jaar oud is. De bracelet is geïntegreerd met de kast waardoor er geen lugs aanwezig zijn. Wat wel opvalt, is dat er vanaf de tweede schakel een klein gaatje schuilt tussen de twee eerste schakels en al de rest. De eerste twee schakels fungeren met andere woorden als een soort van gigantische end link. Esthetisch kan je dit moeilijk verantwoorden, maar het stoort me eerlijk gezegd niet.



De armband is net zoals bij de Rolex Submariner aflopend waardoor het beschikt over een harmonieuze vorm. Dit effect is echter wel meer uitgesproken bij de Rolex, maar ook goed zichtbaar bij deze Seamaster. Wat me enorm verbaast, is de lichtheid van de bracelet. Deze Seamaster is natuurlijk kleiner dan mijn moderne horloges, maar het blijft verrassend hoe licht dit horloge draagt. Het gewicht bedraagt amper meer dan dat van een modern horloge met lederen polsband. Dat maakt van deze Seamaster een horloge dat comfortabel draagt. De spelbreker van dienst is echter de gesp die behoorlijk wat kracht vergt om geopend te worden. Dit is de enige prehistorische eigenschap van dit vintage horloge dat ik kan ontdekken. 

De tweede Omega
Na de Speedmaster Dark Side of the Moon beschik ik met deze vintage Seamaster over een tweede Omega-icoon in mijn collectie. Het embleem met het zeepaardje op de achterzijde van de kast is een traditie in horlogeland en die mag ik nu verwelkomen in mijn horlogekist. De King Seiko biedt meer waar voor m'n geld, maar dat is omdat Seamasters meer gegeerd zijn door horlogefans. Voor zeshonderd euro heb ik luxehorloge in huis gehaald dat de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan, al is het met een beetje hulp van polijstwerk. De finesses en charme van zoveel jaar geleden is echter nog in overvloed aanwezig. Waar een modern horloge alleen maar in waarde zal dalen, vermoed ik dat de vintage Seamasters alleen maar in prijs zullen stijgen, ook al zijn ze maar uitgerust met het kostenbesparende 1020-movement.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten